فروش کلارینت در کرج
کلارینت (قره نی) ازدسته سازهای «یک زبانه ای است» و متشکل است از یک لوله استوانه ای که انتهای تحتانی آن کمی مخروطی شده است. در انتهای بالایی ساز، تکیه گاهی مانند منقار، ازجنس چوب، کایوچو یا پلاستیک تعبیه شده، که یک سوی آن تقریبا صاف و سوی دیگر سطحی و منحنی است و در سوی صاف آن تیغه ای نیی بر«منقار» تکیه کرده است به نام «زبانه». این قسمت را مجموعا « دهانی» می نامند که درمواقع نواخت کاملا در دهان (و احیانا مابین دندانها) قرارمیگرد. علاوه بردهانی، قسمت های دیگر نیز در این سازبه نظر میرسند که همگی می توانند از هم جدا شوند.
برخی از ویژگی‌های کلارینت (قره نی):
- این ساز جز سازهای انتقالی می‌باشد.
- نت این ساز را با کلید سل می‌نویسند.
تاریخچه ساز کلارینت
یوهان کریستوف دنر سازنده ساز از نورمبرگ امروزه به عنوان مخترع کلارینت شناخته می‌شود که ساخت و تکامل آن از شالمو شروع و تا انتهای قرن هفدهم به صورت امروزی تکامل یافت.
البته باید گفت تفاوت دقیقی بین ساختار شالمو و کلارینت که برای نیم قرن این دو ساز همزمان وجود داشتند، نامعلوم است. با این وجود مسأله‌ای که عموماً پذیرفته شده است این است که دنراولین شخصی بود که شالمو را به دو کلید مجهز کرد.
لینک مرتبط: فروشگاه کلارینت در کرج
در ادامه این نمونه پسر او جاکوب (Jakob) و سایر سازندگان آن دوران شروع به تولید کلارینت‌هایی با دو کلید و یک فضای داخلی بزرگتر کردند. بل استوانه‌ای شالمو با یک بل با دهانه باز شده جایگزین شدند، به لوله کلارینت یک مشخصه برآمدگی (بشکه مانند) در زیر دهانه داده شد.
همانند تمام سازهای بادی باروک مکان دست‌ها هنوز تعیین نشده بود، بنابراین کلارینت‌ها به نحوی ساخته شدند که هر دست می‌توانست در پوزیسیون پایین‌تر قرار بگیرد (به عنوان مثال، یک حفره برای انگشت کوچک در هر دو سمت راست و چپ تعبیه شد، حفره‌ای که مورد نیاز نبود مسدود شد).
قیمت کلارینت معمولی، سازهایی که با دهانه‌ها نواخته می شوند نوعی زبانه ساده دارند. یک مقطع مثلثی از دهانه بریده می‌شود به نحوی که زبانه هنوز در انتهای آن آویزان است و می‌تواند توسط لب‌ها کنترل شود. یکی از این کلارینت های اولیه، ممت (memet) مصری از قرن سوم قبل از میلاد بود. این ساز به عنوان یک ساز دوبل نواخته می‌شد؛ دو لوله استوانه‌ای از جنس نی یا چوب ساخته شده‌اند و به یکدیگر متصل شده‌اند. این سازها حفره‌های انگشت‌گذاری و دو دهانه دارند. این سازها بعدها توسط یونانی‌ها و رومی‌ها مورد استفاده قرار گرفتند.
کلارینت‌های دارای یک زبانه، دو زبانه و حتی سه زبانه در بسیاری از فرهنگ‌ها استفاده می شد، البته در برخی قسمت‌های دنیا هنوز استفاده از این کلارینت‌ها ادامه دارد و بدون تغییر باقی مانده‌اند (به عنوان مثال بلکای روسی یا کلارینت سه‌گانه ساردینیایی به نام لاوندا
در اروپای قرون وسطی سازی تک زبانه برگرفته از شرق و معمولاً دارای هشت حفره انگشت‌گذاری متداول بود. این ساز شالوما (Chalumeau) بود. شالوما به معنای زبانه یا قمیش است و از کلمه یونانی کالاموس (calamos) و کلمه لاتین calamus گرفته شده است. شالوما محدوده صدایی در حدود یک اکتاو (F4-G5) داشت. از دوران رنسانس به بعد این سازها در کوک های مختلف از تربل تا باس با حفظ سنت آن زمان ساخته می‌شوند.
لینک مرتبط: فروشگاه کلارینت
در اواخر قرون وسطی اصطلاح شالوما (آلمانی: شالمی (Schalmei)، انگلیسی: شوم (shawm)) به عنوان اصطلاحی عمومی برای کل خانواده سازهای شوم (shawm) اتلاق می‌شد.
تا اواسط قرن هجدهم بسیاری از کلارینت‌ها دارای دو کلید بودند: پایین‌ترین نت‌های آنها در F3 نوشته می‌شدند. زیر و بمی‌ها تا G4 بدون کلید تولید می‌شدند، A4 با کلید جلو، Bb4 برای باز کردن هر دو کلید. B4 به ندرت مورد استفاده قرار می‌گرفت و با تغییر تنش لب‌ها تولید می‌شد (با استفاده از Bb4 یا C5). B4 به آسانی قابل نواختن نبود تا زمانیکه یک کلید سوم (کلید B4) اضافه می شد، که محدوده صدا را تا E3 پائین می برد. زیر و بمی ها از C5 به سمت بالا (تا حدود G6) با overblowing نواخته می شدند.
محدوده صوتی ساز کلارینت
هنگام نوشتن قطعات برای کلارینت کوچک باید به موارد زیر توجه کرد:
- وقتی قرار است نوازنده ی کلارینت Bb و یا A بخش دیگری را که برای کلارینت Eb است بنوازد باید فرصت کافی برای تعویض و تنظیم ساز به او داده شود.
- نواختن کلارینت کوچک از بقیه اعضای خانواده ی کلارینت ها دشوارتر است و هنگام اجرا بهتر است استراحت های زیادتری برای نوازنده در نظر گرفت.
- ساختمان ساز کلارینت به نحوی است که برای نواختن مناطق صوتی بالا طراحی شده است مطمئن ترین نت در منطقه بالا G6 است، اگرچه نواختن B بالا نیز ممکن است.
شنبه ۰۲ مهر ۰۱ ۱۹:۱۰
- ۲۴ بازديد
- ۰ ۰
- ۰ نظر